XXI Rozdział

*oczami Austina*
Wczorajszy dzień minął mi bardzo dobrze. Wszyscy, we czwórkę, poszliśmy na spacer po plaży. Tak wiem, wybraliśmy się w jedno z bardziej romantycznych miejsc w całym Miami. I to w szczególności późnym wieczorem. Ale tak po prostu wyszło. Szliśmy tam, gdzie nogi nas poniosły. A co tam robiliśmy? Rozmawialiśmy, żartowaliśmy i pałaszowaliśmy najlepsze lody w mieście. Nasze stopy były delikatnie muskane zimną wodą z oceanu. Idąc boso czuliśmy pod sobą miły dotyk piasku. Wpatrując się w piękny zachód słońca, droczyliśmy się. Było prawie tak jak dawniej. Prawie. Widziałem uśmiechniętą twarz Ally, te jej piękne iskierki w oczach i urocze dołeczki. Tak, nadal ją kocham. Nawet jak bardzo chce wyprzec ją z moich myśli i serca to mi się to nie udaje. Po prostu nie potrafie. Wciąż karce siebie za to. "Musisz o niej zapomnieć, bo ona już to zrobiła", gdy takie myśli wkradają mi się do głowy wracam na ziemię. Do mojej samotnej rzeczywistości.
Siedziałem tak na swoim łóżku gapiąc się beznamiętnie w ścianę. Po co? Sam nie wiem. Nagle usłyszałem dzwonek do drzwi. Nie ruszałem się. Znowu dzwonek. Westchnąłem i wstałem kierując się do drzwi wejściowych domu. W końcu otworzyłem je, a za nimi ujrzałem jego uśmiechniętą twarz.
-Siema stary! - przywitał się Dez i przybił mi piątke na dzień dobry. Wszedł do środka i od razu zajrzał do lodówki - Co na śniadanie?
Przejechałem sobie ręką po twarzy ze zmęczenia. Niedawno wstałem, a wczoraj długo nie mogłem zasnąć.
-Nie wiem. Może jajecznica? - spytałem, a na samą myśl o jedzeniu zaburczało mi w brzuchu. Tak, byłem głodny.
-Dobra. Masz tu dwanaście jajek. Powinno wystaczyć - podsumował, wyjął z szafki moją największą patelnie i powoli zaczął przygotowywać posiłek.
-W ogóle to co tu robisz? Oczywiście prócz czyszczenia mi lodówki? - uśmiechnąłem się do przyjaciela, a on odwazajemnił mój gest.
-Przyszedłem tu, aby ciebie obudzić, zjeść śniadanie i zaczekać na Trish.
-Na Trish?
-No tak. Na Trish. Coś w tym złego? - spytał udając głupiego.
-Co? Nie. Ale to mnie trochę zdziwiło... - powiedziałem szczerze.
-No co? Jak Trish przyjdzie od razu wychodzimy, więc lepiej się wyszykuj zanim ja zrobie śniadanie - pośpieszał mnie przyjaciel.
-A gdzie my idziemy? -  spytałem zdziwiony.
-Do Ally.
-Do Ally? - teraz to byłem  w szoku. Dez tylko się zaśmiał - Co cię tak śmieszy?
-To, że na twojej twarzy pojawił się uśmiech, gdy wspomniałem o Ally - spojrzał na mnie uważnie. Na sekundę zamarłem.
-Pff. Nie prawda. Dopowiadasz sobie rzeczy, których nie było - powiedziałem urażony i zdziwiony uwagą Deza.
-No jak chcesz - powiedział obojętnie.
-Ej, Dez. Mówię serio.
-Ja też - wzruszył ramionami śmiejąc się cicho. Uśmiechnąłem się lekko i trąciłem przyjaciela w ramie.
-Jak chcesz. Idę się przygotować - powiedziałem wbiegając po schodach do pokoju.
-Tylko szybko, bo ci jedzenie wystygnie! - krzyknął za mną rudzielec, ale ja nie myślałem już o posiłku. Głód jakby zniknął. Teraz zastanawiałem się nad innymi słowami przyjaciela.
* * * * *
-Nawet smaczne - stwierdziłem rzeczowo.
-Nigdy więcej nie zrobie ci śniadania - powiedział urażony Dez, wstał od stołu i poszedł zmyć naczynia.
-Nie przejmuj się moją opinią, wiesz że ci zazdroszcze takiego talentu - mrugnąłem do przyjaciela, a w tym samym momencie usłyszeliśmy dzwonek do drzwi - Idę otworzyć - podszedłem do nich i je otworzyłem.
-Hejka - powiedziała Trish swoim zmęczonym głosem. Zmarszczyłem brwi.
-Co ci jest? - spytałem zdziwiony zapraszając ją do środka. Czarnowłosa weszła do domu i swobodnie opadła na kanapę.
-Praca... To mi jest! - lamentowała. Zdziwiony spojrzałem na przyjaciela.
-Trish zastąpiła dziś Ally w pracy, aby ta mogła w końcu odpocząć. Kiwnąłem głową.
-Ale ja wzięłam tylko poranną zmianę. Południową wziął Chris - wyznała przyjaciółka, wstając z kanapy i podchodząc do mojej lodówki.
-Chris? - spytałem zdziwiony. Co się dzieje? - Kto to jest?
-Przyjaciel rodziny Dawson. Jest od nas starszy o cztery lata. Pracuje w Sonic Boomie.
-To ten brunet? - spytałem powoli kojarząc faceta.
-Dokładnie - powiedziała Trish pijąc mleko - Dobra, zbieramy się! - zadecydowała i już po pięciu minutach wyszliśmy z domu.
* * * * *
Zapukaliśmy do domu Allyson. Długo nikt nie otwierał, dlatego Trish otworzyła drzwi swoją kopią kluczy. Dziwne, że ma swój zestaw, ale w sumie są jak siostry. Weszliśmy po cichu i skierowaliśmy się do pokoju brunetki. Co tam ujrzeliśmy wywarło na naszych twarzach lekki uśmiech. Ally spała. Jej włosy delikatnie okalały jej twarz i miała lekko otwarte usta. Była zwinięta w kłębek.
-Jak słodko śpi - rozczuliła się Trish.
-Tak, dlatego jej nie przeszkadzajmy -wyszeptał Dez - Chodźmy.
-Zaraz do was dojdę - wyszeptałem wciąż wpatrzony w brunetkę. Przyjaciele spojrzeli się na siebie, znacząco uśmiechnęli i po cichu wyszli przymykając za sobą drzwi. Spojrzałem za nimi i znów skierowałem swoje oczy ku śpiącej dziewczynie. Podszedłem do jej łóżka i po prostu patrzyłem. W tym momencie przypomniały mi się te wszystkie dobre momenty. Gdy śmialiśmy się, przytulaliśmy, kłóciliśmy i droczyliśmy. Widząc ją śpiącą przypomniała mi się noc, którą spędziliśmy razem. Wtedy wydawało mi się, że to wszystko będzie trwać wieczność. Niestety myliłem się. Uśmiechnąłem się smutno na te wszystkie wspomnienia i ukucnąłem przy dziewczynie. Przykryłem ją kołdrą i wpatrywałem się w nią. Po chwili po prostu wstałem i wyszedłem z jej pokoju zamykając za sobą drzwi mając tylko nadzieję, że te wszystkie dobre wspomnienia kiedyś powrócą.
Zszedłem na dół do przyjaciół, którzy prowadzili dziwną rozmowę.
-To może powinnaś z nią porozmawiać - radził Dez.
-Próbowałam! Ale ona sprytnie wymiguje się od odpowiedzi, a jak już mi odpowiada to kłamie mi w oczy. Czuję to, tylko nie wiem czemu to robi - powiedziała smutno - No i te siniaki... Coś czuje, że to nie są zwykłe obrażenia spowodowane zwykłymi wypadkami...
-Co masz na myśli? - spytałem dołączając się do rozmowy.
-Myślę, że coś przed nami ukrywa. Jak się pytam o to skąd ma tą ranę, nagle jej oczy się rozszerzają z przerażenia i zaczyna zmyślać mi jakieś historyjki typu: spadłam ze schodów.
Po tych wypowiedzianych przez Trish słowach wszyscy zamilkliśmy. Czy to możliwe, że Ally przed nami coś ukrywa?
-Trzeba się dowiedzieć o co chodzi, ale musimy być dyskretni - stwierdził rzeczowo Dez. Wszyscy kiwnęliśmy porozumiewawczo głową.
-Musimy być bardzo ostrożni, aby się nie domyśliła - powiedziałem, a reszta się ze mną zgodziła.
-Nie domyśliła czego? - Ally spytała nas stojąc ze skrzyżowanymi ramionami. Odwróciliśmy się zdziwieni i przerażeni jej obecnością. Czy ona wszystko słyszała?
-No... Chcieliśmy ci zrobić niespodziankę - wymyśliła szybko Trish. Brunetka tylko podniosła lekko lewą brew.
-Niby co? - spytała podejrzliwie.
-Pyszne śniadanie - powiedziałem podchodząc do niej powoli - Ale nas przyłapałaś i niespodzianka nam nie wyjdzie - zrobiłem smutną minkę. Ally zmrużyła oczy.
-Załużmy, że wam wierze. A więc?
-A więc co? - spytała Trish.
-Gdzie jest to moje śniadanie? Czekam - powiedziała siadając na kanapie.
-Już robimy! - powiedzieliśmy jednocześnie i ruszyliśmy do kuchni. Ta sytuacja spowodowała delikatny uśmiech na twarzy Allyson.
* * * * *
-To jak? Idziemy? - spytał Dez.
-Nie mogę... - powiedziała smutno Ally. Dziewczyna już dawno zjadła śniadanie - tosty z dżemem i masłem orzechowym - i poszła się przygotować do wyjścia. Teraz siedzieliśmy na kanapie oglądając film.
-Co? Ale czemu? - spytała Trish.
-No bo zapomniałam, że muszę ugotować dla taty obiad, a bez tego ani rusz - powiedziałam wzdychając ciężko.
-Nic nie szkodzi. Czuję się lepiej. Idź baw się z przyjaciółmi - powiedział pan Dawson. Wszyscy się odwróciliśmy ze zdziwienia.
-Tata? - Ally podbiegła do mężczyzny i go przytuliła - Jesteś pewien? - spytała, a on się do niej uśmiechnął.
-Tak. Idzcie już - ponaglał nas, a my tylko kiwnęliśmy głową, podziękowaliśmy i posłusznie wyszliśmy.
* * * * *
*oczami Ally*
-Dziękuję wam za ten wspólny i piękny dzień. Na prawdę jestem wam wdzięczna, że się o mnie tak troszczycie. Chyba przydał mi się dzień wolny - powiedziałam do przyjaciół mocno ich przytulając. Staliśmy przed wejściem do mojego domu.
-Nie ma za co - powiedział Dez.
-Dla nas to przyjemność - wyznała Trish. Uśmiechnęłam się.
-No, ale teraz już muszę iść. Kocham was - jeszcze raz ich przytuliłam.
-My ciebie też. To do jutra! - pożegnali się Dez i Trish.
-Austin idziesz? - spytał Dez.
-Zaraz. Muszę tylko spytać się o coś Ally - powiedział blondyn.
-Dobra. To będziemy iść szybko, abyś mógł nas dogonić. Dobranoc, Ally - Trish się ze mną pożegnała i wraz z rudzielcem odeszli w stronę swoich domów. Spojrzałam na blondyna, który się we mnie wpatrywał.
-To o co chciałeś mnie spytać? - spytałam i uśmiechnęłam się opierając się lekko o framugę drzwi.
-Czy jutro jesteśmy umówieni na pisanie piosenki? - spytał patrząc mi głęboko w oczy.
-Oczywiście. Zmianę kończę o siedemnastej, wtedy możesz przyjść do sklepu.
-Dobra. Przyjdę - uśmiechnął się do mnie i podszedł stając przede mną - To do zobaczenia - powiedział i delikatnie pocałował mnie w policzek. Moje serce na chwilę stanęło.
-Do zobaczenia - powiedziałam przygryzając wargę, a chłopak jak gdyby nigdy nic po prostu odszedł zostawiając mnie samą z wielkim uśmiechem na twarzy.
Weszła do środka domu i wypuściłam powietrze z... przejęcia? Szczęścia? Zanim zorientowałam się, dlaczego tak ciepło zrobiło mi się na sercu, zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyłam je mówiąc:
-Zapomniałeś o czymś? - spytałam z uśmiechem na twarzy, lecz on nagle zniknął, gdy po drugiej stronie zobaczyłam kogoś innego niż się spodziewałam.
-Tak. Chyba gdzieś zgubiłem swoją dziewczynę - powiedział Dallas z gniewem wymalowanym na twarzy. Otworzyłam szerzej oczy ze zdziwienia. Zamknęłam za sobą drzwi i objęłam się swoimi ramionami.
-Co ty tu robisz? - spytałam z lekkim przerażeniem.
-Hmm...zastanówmy się... Poszedłem dziś do sklepu, aby cię przeprosić, ale okazało się, że wzięłaś dzień wolny. Pomyślałem sobie: O! Świetnie, może gdzieś razem pójdziemy? Wtedy poszedłem do ciebie, ale tam cie nie zastałem. Twój tata powiedział, że wyszłaś z przyjaciółmi. Nie powiem, że nie zabolało, że o mnie zapomniałaś, ale pogodziłem się z tym faktem. Pomyślałem, więc że przyjdę do ciebie wieczorem i gdzieś cię zabiorę. Przychodzę i co ja widzę? Blondaska, który muska twój policzek swoimi ustami! - te ostatnie słowa wykrzyknął mi w twarz - Ale to jeszcze nie wszystko. Trafiłem na ślady okropnego kłamstwa! - krzyknął tak, że aż się cofnęłam ze strachu.
-C... co... m...mmas...masz... nna... mmy...myśli? - spytałam przerażona.
-To, że mnie okłamałaś! Wieczorna zmiana akurat! Spotkałaś się z tym blondynem! Oszukałaś mnie, suko! - krzyknął i mnie uderzył w policzek tak mocno, że się obróciłam i upadłam na ziemię - Jesteś nic nie wartą kłamczuchą! - podszedł do mnie i złapał mnie mocno za szczękę - Nie pozwole ci mnie tak okłamywać! - patrzyłam w jego oczy. Oczy szaleńca.
-Zostaw mnie! - krzyknęłam i odepchnęłam jego dłoń. Szybko wstałam i zaczęłam biec, ale on mnie złapał i odwrócił do siebie, abym była skierowana twarzą do niego.
-A wiesz co? Nie zostawię cie. Nigdy nie dam ci spokoju! Myślisz, że te smsy się skończyły? - zaśmiał się cynicznie - My nawet jeszcze nie zaczęliśmy! Jeszcze nie wiesz co cię czeka! Wtedy się bałaś? To teraz możesz być przerażona! - wrzasnął i mocno walnął mnie w brzuch. Aż zabrakło mi tchu. Nie mogłam oddychać. Zatoczyłam się do tyły zginając się w pół. Czułam jak się dusze. Podszedł do mnie i znów złapał mnie za szczękę - Jesteś moja! Tylko moja! Myślisz, że tamten chłopak cię kocha? On już dawno o tobie zapomniał! - wypowiedział te słowa i rzucił mi w twarz jakimś zdjęciem, które upadło na ziemię. Spojrzałam na nie i nie mogłam w to uwierzyć. Był tam Austin i Hannah gdzie się całują. Moje serce pękło.
-Ss...skąd... tto...mm...masz? - spytałam przez łzy.
-Nigdy was nie zostawiliśmy kochanie. I nigdy tego nie zrobimy, chyba, że osiągniemy swój cel - uśmiechnął się szyderczo.
-My? Jacy my? I jaki cel? - nie rozumiałam - Przecież to miało się zakończyć! Taka była umowa! - krzyknęłam bezsilnie. A on tylko się zaśmiał.
-Tak, ale słowa nie dotrzymałem -  zrobił smutną minke i przybliżył swoją twarz do mojej - Ale nie radzę ci ode mnie odchodzić, bo i ty oberwiesz - wycedził przez zęby, odepchnął mnie mocno i odszedł.
Zostawił mnie leżącą samotnie w ciemności. Wpatrzoną w zdjęcie, które wywoływało we mnie kolejne łzy. Łzy nie spowodowane bólem mojego ciała, lecz bólem pękniętego serca...

---------------
Sieeeemka! :*
Dzisiaj udało mi się dodać rozdział. Mi się podoba, a w szczególności ostatnia scena, a wam? Drastycznie zakończyłam? Mówcie co myślicie ! ;)

I mam pewną prośbę do was. Może jest głupia i dziwna, ale proszę pisząc swoje komentarze napiszcie przy okazji ile macie lat, jestem ciekawa w jakim wieku jesteście :) możecie też napisać anonimowo.
Całuję!!! :*