XVIII Rozdział

*oczami Ally*
Pierwszy raz w tym tygodniu w Sonic Boomie jest taki duży ruch. Wraz z pracownikiem, zatrudnionym przez mojego tatę, mieliśmy ręce pełne roboty. Praca za ladą była wyczerpująca. Ciągle podliczanie cen, odpowiadanie klientom na pytania i doradzanie im jak najlepszych dla nich instrumentów było męczące. Mając nadzieję na chwilę odpoczynku w sklepie nagle pojawiła się Trish. Na jej widok zaniemówiłam. Wiedziałam, że kiedyś przyjdzie ze mną porozmawiać, ale liczyłam, że to stanie się w dalszej przyszłości. Gdy czarnowłosa podchodziła do mnie, ja obsługiwałam klienta.
-Tak, myślę, że flet poprzeczny będzie idealny dla Kate. Dziewczynka zrobiła bardzo duży postęp i wydaje mi się, że prosty flet może jej już nie wystarczać... - podałam kobiecie, matce Kate, proponowany instrument - Powinna być zadowolona z takiego prezentu - uśmiechnęłam się do wysokiej i szczupłej kobiety. Ta odwzajemniła mój gest.
-Dobrze. Ufam tobie, więc wezmę ten instrument. Ile kosztuje? - wyjęła z torebki portfel. Ja zaczęłam szukać cennika, gdzie były zapisane ceny wszystkich instrumentów poczynając na rodzaju, a kończąc na firmie, która je wyprodukowała.
-569$ wraz z futerałem - odpowiedziałam znajdując cenę fletu.
-Można płacić kartą?
-Oczywiście - powiedziałam i lada moment cała tranzakcja została wykonana. Na odchodne kobiety pożegnałam ją i ciepło uśmiechnęłam. Patrzyłam za nią kompletnie zapominając, że ktoś na mnie czeka.
-Cześć - powiedziała Trish uśmiechając się do mnie lekko.
-Cześć - przywitałam ją nawet na nią nie patrząc i odeszłam od niej przeglądając jakieś papiery. Trish podbiegła do mnie.
-Możemy porozmawiać? - spytała poirytywana.
-Wybacz, ale mam masę roboty - odpowiedziałam jej modląc się, aby dała mi spokój.
-Ale my musimy porozmawiać.
-Może kiedy indziej? - wciąż unikałam jej wzroku.
-Niby kiedy? Nie odbierasz moich telefonów, a jak przychodzę do ciebie to nie masz czasu. Powiesz mi kiedy znajdziesz czas w takim razie? - wyczułam, że było to sarkastyczne pytanie. Spojrzałam na nią smutnym wzrokiem.
-Nie wiem. W najbliższej przyszłości - powiedziałam wymijająco i ruszyłam przed siebie.
-Nie. Teraz porozmawiamy -  czarnowłosa zatrzymała łapiąc mnie za nadgarstek. Szybko go wyrwałam czując okropny ból. Jęknęłam cicho i zacisnęłam oczy, aby nie uronić łzy. Stałam chwilę pokonując ten przeszywający ból - Oj. Przepraszam. Nie wiedziałam, że cię boli - powiedziała przejęta. Lekko uśmiechnęłam się do niej z ulgą stwierdzając, że ból powoli zniknął.
-Nie ma sprawy - powiedziałam cicho. Spojrzałam na przyjaciółkę. Wiedziałam, że czeka nas rozmowa, ale miałam nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie. Jednak tylko siebie oszukiwałam - Chris? - zwróciłam się do jedynego pracownika, który tu ze mną dziś przebywał - Staniesz na chwilę za ladą? Potrzebuję przerwy - Zielonooki brunet spojrzał na mnie i moją przyjaciółkę i lekko kiwnął głową.
-Jasne - powiedział zmierzając do kasy.
-No to chodźmy - wskazałam Trish pokój muzyczny na górze i poszłam do niego. Dziewczyna podążyła za mną i po chwili siedziałyśmy zamknięte w pomieszczeniu.
-To o czym chciałaś ze mną pogadać? - spytałam siadając na fotelu.
-Ty sobie żartujesz ze mnie, prawda? - spytała zirytowana. Spojrzałam na nią dobrze wiedząc po co tu przyszła - Możesz mi to wszystko wyjaśnić? - spytała łagodniejszym już tonem. Milczałam. Nie mogłam wykrztusić z siebie ani jednego słowa - Czemu nic nie mówisz? Czemu mnie unikasz? I czemu się ode mnie oddalasz? Od swojej najlepszej przyjaciółki... - w jej głosie było czuć smutek i rozpacz. Z moich oczu popłynęła łza.
-Bo mnie nie nawidzisz! - wykrzyknęłam bezsilnie - Wszyscy mnie nie cierpią przez to co zrobiłam! - z oczu połynęła już druga łza - Błagam nie wrzeszcz na mnie, bo tego nie zniosę - wypowiedziałam cicho słowa chowając twarz w dłoniach. Nie chciałam, aby tak to wszystko wyszło. Trish podeszła do mnie i ukucnęła obok mnie.
-Nie będę na ciebie krzyczeć. Jestem tylko ciekawa czemu nie powiedziałaś mi, że jednak czujesz coś do Dallasa, a nie do Austina. I czemu przez tyle czasu ukrywałaś to przed nim i przede mną? - spytała, a jej oczy się zeszkliły - Myślałam, że sobie ufamy... - wyszeptała i zaczęła płakać. Spojrzałam na nią. Co ja najlepszego zrobiłam? Czy przeze mnie każdy po kolei będzie cierpiał? Nie mogę na to pozwolić. Dotknęłam jej ramienia. Spojrzała na mnie, a ja uśmiechnęłam się do niej ciepło.
-Ufamy sobie. Ja po prostu... bałam się to wyznać. Długo nie wiedziałam co czuję, aż w pewnym momencie zdałam sobie z tego sprawę i wyznałam to Austinowi... - na chwilę zamilkłam na wspomnienie tam tej chwili - Wiem, że strasznie to przeżył i wiem, że popieracie go, a mnie potępiacie za to co zrobiłam. Jestem najgorszą osobą na świecie. Wiem to, ale nie mogłam znieść myśli, że będziecie próbowali mi udowodnić jaka jestem podła. Dlatego nie odbierałam telefonów - wyznałam wszystko jednym tchem. Trish spojrzała na mnie zdziwiona.
-Co? Nigdy nie uważałam, że jesteś podła. Może zagubiona, ale nie podła. Nie wiem czemu wybrałaś Dallasa, bo wydawało mi się, że kochasz Austina i na prawdę jesteś z nim szczęśliwa. Ale... - spojrzała mi głęboko w oczy - Jeśli to właśnie Dallas cię uszczęśliwia to i ja  jestem zadowolona - powiedziała z ciepłym uśmiechem na twarzy.
-Tak. Jestem z nim szczęśliwa - wydusiłam z siebie te słowa i przytuliłam się do przyjaciółki. Jednak jej nie straciłam. Jednak nie jestem sama. Dallas mi jej nie odebrał. Dziewczyna odsunęła się ode mnie i wytarła nos w chusteczke.
-No dobra. Koniec tych smutków. Opowiadaj. Jak tam ci jest z nim? - spytała szczerze ciesząc się z mojego szczęścia. To pytanie zaskoczyło mnie. Nie spodziewałam się jego i nie miałam przygotowanej na nie odpowiedzi.
-Eee... No dobrze. Wczoraj dostałam od niego branzoletke - wyciągnęłam rękę pokazując czarnowłosej mój mały drobiazg.
-Śliczna! - stwierdziła zachwycona, ale nagle zmarszczyła brwi. Ujęła moje ramię i przyjrzała się dokładniej mojej dłoni - Co ci się stało w nadgarstek? - spytała ze zdziwieniem na twarzy - Czemu masz takiego dużego siniaka? - zadawała za dużo pytań na raz. Zabrałam szybko swoja rękę i schowałam za siebie.
-Nic szczególnego. Uderzyłam się - wstałam z krzesła nieco zaniepokojona i podeszłam do pianina - Mały wypadek. Nic wielkiego - powiedziałam mając nadzieję, że Trish uwierzy mi w te słowa. Ona zmarszczyła mocno brwi i zaczęła dokładniej mi się przyglądać.
-A co się stało z twoim czołem? - dopytywała się. Dotknęłam ręką moją ranę nad łukiem brwiowym. Otworzyłam szerzej usta. Co ja wtedy zrobi... Aha! No właśnie!
-Wpadłam na ścianę - uśmiechnęłam się z zawstydzeniem. Dziewczyna spojrzała na mnie nie wierząc mi - Serio! Biegłam, wpadłam na ścianę i bum! Mam ranę. Uwierz mi, to jest możliwe - zaśmiałam się cicho. Trish patrzyła na mnie nadal mrużąc oczy - No na prawdę! - powiedziałam pewniej.
-No dobra. Jak chcesz - podniosła ręcę pokazując, że się poddaje. Nastała chwila ciszy. Przyjaciółka usiadła na fotelu, a ja delikatnie muskałam klawisze pianina - Ally? - spytała mnie przerywając ciszę.
-Tak? - spojrzałam na nią. Widziałam, że waha się zadając mi następujące pytanie.
-A co będzie z zespołem? Nadal będziesz pisać piosenki dla Austina? Bo patrząc na waszą relację w tym momencie to wątpie, abyście nadal byli przyjaciółmi... przynajmniej na razie - poprawiła się - Ale chyba zespól nadal może działać. Bo i ty jak i Austin robicie to co jest waszą pasją. A chyba szkoda byłoby przestać robić to co się kocha, prawda? - Trish zadała bardzo trudne i od dawna męczące mnie pytanie. Jasne, że chce nadal pisać dla niego piosenki. Gdybym mogła to nadal byłabym z blondynem, ale teraz jest to niemożliwe. Ale zespół? To chyba można uratować.
-Ja bardzo bym chciała nadal dla niego pisać, ale nie sądze, żeby się zgodził... po tym wszystkim co mu zrobiłam...  - powiedziałam smutnym głosem spuszcając głowę do dołu. Trish chwilę milczała, ale po chwili stwierdziła:
-Myślę, że najpierw powinnaś z nim porozmawiać. Wyjaśnić to wszystko na spokojnie. Może nie będzie chciał na razie odbudowywać z tobą przyjaźni, bo bardzo go skrzywdziłaś, ale może zrozumie, że zespół i kariera są bardzo ważne i nie warto jest tego niszczyć przez nieporozumienie i kłótnie - poradziła mi przyjaciółka. Spojrzałam na nią smutnym wzrokiem.
-Myślisz? - powiedziałam prawie płacząc. Dziewczyna podeszła do mnie.
-Ja to wiem - powiedziała to tak przekonująco, że jej uwierzyła i odzyskałam nadzieję na normalny kontakt z Austinem. Może chociaż nadal będziemy razem pracować? Modliłam się o to w duchu, aby tak właśnie sie stało.
-Masz rację, dziekuję - wyznałam i mocno przytuliłam się do przyjaciółki. Uśmiechnęłyśmy się do siebie i szybko zmieniłyśmy temat. Zaczęłyśmy rozmawiać tak jak dawniej. O wszystkim i o niczym. Nie brakowało nam tematów. A ja wreszcie odzyskałam nadzieję, że pośród tego mroku znajdę w końcu światełko. Światełko nadziei.

----------------
Heeeejka! :*
Wiem wiem, rozdział krótki i nudny, ale postanowiłam go wstawić, aby was zająć trochę w te wakacje :p w rozdziale jest opisana tylko rozmowa Trish i Ally, ale ma ona trzy przesłania, które musiałam uwzględnić:
1. O co chodzi Ally z tymi jej dziwnymi siniakami na ciele? Te pytania będą dręczyć innych bohaterów.
2. Ally zrozumiała, że nigdy nie straciła swojej przyjaciółki i nie straci jej mimo wszystko...
3. W Ally odrodziła się nadzieja w storunku do Austina? Co to oznacza? Czyżby uda im się wszystko wyjaśnić czy tylko ponownie rozpoczną współpracę?

Takie trzy rzeczy pragnęłam wyciągnąć i uwzględnić w przyszłości :)

Mam nadzieję, że mimo nudy i samychh dialogów wam się spodoba! ;)

WAŻNE!!!!!!!!
Jestem nie ogarnięta i nie zauważyłam, że mam zablokowaną opcje komentownia anonimowo moich postów. Trochę pozmieniałam na blogu i WSZYSCY mogą komentować!!! Nawet ANONIMOWO!!!!
Więc zapraszam do pisania komentarzy :3
Całuski! <3