XL Rozdział

*oczami Ally*
Po wyjściu bruneta z mojego domu natychmiast zaczęłam szperać w mojej pamięci. Wysilałam swój mózg jak tylko potrafiłam, jednak nie udawało mi się nic przypomnieć. W mojej głowie znajdowała się tylko pustka. Zostały mi tylko zdjęcia. Po dokładniejszym przyjrzeniu się im zauważyłam datę ich zrobienia. Moje z Austinem było wykonane w czasie, w którym zostały zrobione jego z blondynką. Na samą myśl o jego zdradzie robi mi się niedobrze. Mam ochotę zwymiotować jak i wypłakać się za wszystkie czasy. Tylko dlaczego? Co mi to da, że przesiedzę cały dzień w samotności wyplakując się w poduszkę? Nie, tak nie będzie.
Wytarłam swoje gorzkie łzy z policzków, podniosłam się z kanapy i wstałał kierując się w stronę wyjścia. Ciekawe co, na to wszystko, powie mi blondyn.

*oczami Dallasa*
-Co się tak uśmiechasz? - spytała mnie moja dziewczyna widząc moją minę.
-Wszystko się udało - poinformowałem ją.
-Ale co? - spytała zdziwiona.
-Opowiedziałem jej o Austinie i Hannah - powiedziałem i tym samym dałem do myślenia dziewczynie.
-Dallas! Miałeś nie wykorzystywać historii swojej kuzynki! - skarciła mnie. Ja jedynie wzruszyłem ramionami.
-Ale poskutkowało. Ally jest zrozpaczona i czuje nienawiść do Austina - powiedziałem z chytrym uśmieszkiem na twarzy. Dziewczyna usiadła obok mnie przy stole. Widać było, że zastanawia się nad czymś.
-Co jej powiedziałeś? - spytała rzeczowo. Rozłożyłem się na krześle i założyłem sobie ręcę za głowę.
-Powiedzmy, że trochę ubarwiłem tą historię - wyznałem, a dziewczyna kiwnęła głową. Chwilę milczała, ale po wyrazie jej twarzy dało się zauważyć, że coś kalkuluje. Próbowała wszystko połączyć ze sobą i poukładać. Nagle na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech.
-To oznacza, że wszystko powoli dobiega końca? - spytała mnie z nadzieją w głosie. Uśmiechnąłem się do niej szeroko.
-Tak, jeszcze chwila i będziemy tylko MY - ostatnie słowo podkreślilem. Dziewczyna odwzajemniła mój gest i podeszła do mnie. Usiadła mi na kolanach i czule pocałowała.
-Nareszcie - wyszeptała odrywając się delikatnie ode mnie. Spojrzałem w jej ciemne oczy i zacząłem ją ponownie całować. Dziewczyna mnie objęła, a ja zanurzyłem dłoń w jej ciemnych włosach. Te chwile były przyjemne dla nas obydwu, dlatego długo nieprzestawaliśmy.

*oczami Mike'a*
Umówiłem się z Hannah. Chciałem się z nią spotkać, aby z nią zerwać... Czuję się z tym okropnie, mam wrażenie jakbym szedł na ścięcie głowy...
Dochodząc do miejsca spotkania w oddali zauważyłem blondynkę siedzącą już na ławce. Wziąłem głeboki wdech i podszedłem do niej.
-Hej - powiedziałem nieśmiało podchodząc do niej. Ona spojrzała na mnie i wstała z ławki.
-Hej - przywitała się bez entuzjazmu. Pocałowałem ją w policzek, a na jej buzi pojawił się cień smutnego uśmiechu - Chciałeś się spotkać - zauważyła dziewczyna, a ja kiwnąłem głową.
-Muszę ci coś powiedzieć - powiedziałem i już chciałem zacząć, ale blondynka mnie wyprzedziła.
-Dobrze, ale ja pierwsza muszę coś powiedzieć - wyznała, a do jej oczu napłynęły łzy - Musimy się rozstać - powiedziała smutno, ale stanowczo. To mnie zdziwiło. Zaraz zaraz, to ja miałem jej to powiedzieć, a nie ona mi. Han zrobiła krok w tył, aby odejść, ale ją zatrzymałem.
-Ale jak to? - spytałem ochrypiałym głosem. Patrzyłem w jej oczy, które spytnie mnie unikały.
-Jason... Ja nie mogę z tobą być... Jestem okropną osobą... - zaczęła mówić niezrozumiale, a po jej policzkach zaczęły płynąć łzy.
-Han, co ty gadasz? Wcale nie, już o tym rozmawialiśmy, już sobie wszystko wyjaśniliśmy... - powiedziałem ujmując jej twarz w swoje dłonie.
-Jason... to nie tak jak myślisz. Ja... ja dopuściłam się czegoś gorszego... - powiedziała cicho.
-Ale czego? - pytałem nierozumiejąc. Dziewczyna w końcu na mnie spojrzała. Jej oczy były przepełnione bólem i rozpaczą. Zupełnie jak moje.
-Pamiętaj, że wszystko to co nas łączyło było prawdą. Moje uczucia były w stosunku do ciebie szczere...
-Han co ty mówisz? - przerwałem jej cicho niechcąc uslyszeć końca jej wypowiedzi, bo wiedziałem, że gdy skończy mówić, to wszystko się rozpadnie. Całe nasze uczucie zniknie jak gdyby nigdy nie istniało...
-Jason... - wyszeptała ujmując moją twarz w dłonie i spojrzała głęboko w moje oczy - Mój świat nabrał kolorów dzięki tobie. Przy tobie poczułam się naprawdę szczęśliwa, chociaż na chwilę... - wyszeptała i wytarła palcem łzę spływającą po moim policzku - Pamiętaj, że nigdy nic takiego nie czułam. Jason, zakochałam się w tobie - wyszeptała zamykając oczy.
-Ja w tobie też - odpowiedziałem jej. Han spojrzała na mnie smutno i pocałowała mnie. To był delikatny, ale czuły pocałunek. Poczułem nasz wspólny smutek i ból. Miałem wrażenie, że dziewczyna wybuchnie zaraz płaczem. Chciałem, abyśmy tak zostali, aby ona nie odchodziła... Nagle blondynka zakończyła pocałunek i oparła swoje czoło o moje.
-Żegnaj - wyszeptała, zwinnie wyswobodziła się z mojego uścisku i odeszła biegiem. Chwilę stałem w osłupieniu. Jednak po sekundzie otrząsnąłem się i ruszyłem biegiem za blondynką.
-Han! Haaan! - wołałem ją, ale ona już zdążyła zniknąć wśród drzew. Rozglądałem się za nią wszędzie - Haaan! - wołałem, ale na nic. To koniec. Już nie ma nas. Nie ma mnie i Han. Poczułem nieprzyjemne ukłucie w sercu. Jednak i tak miało się to wydarzyć, lecz nie zdawałem sobie sprawy z tego, że podążanie zgodnie z panem może być takie bolesne.

*oczami Ally*
Gdy doszłam do domu blondyna, długo uspokajałam się, aby od razu nie wybuchnąć ze złości. W końcu zadzwoniłam do jego drzwi i czekałam. Po sekundzie drzwi otworzył mi Dez.
-Ally? Co ty tutaj robisz? Nie miałaś być z Dallasem? - spytał jak zwykle z tym swoim ciepłym uśmiechem na twarzy. Kipiałam ze złości, dlatego starałam się jak najłagodniej zwrócić do rudzielca.
-Jest Austin? - spytałam przez zęby. Chyba nie za bardzo wyszło mi bycie miłej, bo Dez sporzał na mnie zdziwiony.
-Tak - powiedział ostrożnie patrząc na mnie uważnie.
-To każ mu tu przyjść - powiedziałam głosem niecierpiącym sprzeciwu. Rudzielec patrzył na mnie chwilę zastanawiając się co mi jest.
-Dobrze - powiedział i zniknął we wnętrzu domu. Zacisnęłam mocno pięści chcąc rozładować negatywne emocje. Odeszłam od drzwi frontowych i przeszłam do dużego drzewa stojącego pod domem. Dotknęłam jego kory i w tym momencie poczułam, że coś w tym miejscu coś się wydarzyło i to nie było miłe zdarzenie.
-Ally? - usłyszałam za plecami głos Austina. Był ciepły, ale dało się wyczuć w nim zaniepokojenie. Dez na pewno ostrzegł blondyna w jakim jestem stanie - Cześć, stęskniłaś się? - podszedł do mnie i położył dłoń na moim ramieniu. W tym momencie odwróciłam się do niego zrzucając przy tym jego dłoń.
-Nie dotykaj mnie - powiedziałam groźnym i ostrzegawczym tonem. Blondyn spojrzał na mnie zdziwiony i zdezorientowany.
-Ally, co się dzieje? - spytał z szerzej otwartymi oczami.
-Ty mi lepiej powiedz - powiedziałam nie ukrywając złości.
-Chyba nie rozumiem...
-Pomogę ci. Zadam ci pare pytań - przerwałam mu. Powiedziałam odrobinę spokojniej, jednak nadal byłam zła - Czy to ty złamałeś nos Dallasowi?
Tym pytaniem zbiłam go trochę z tropu.
-Tak... - powiedział powoli przyglądając mi się uważnie - To dlatego jesteś taka zła?
-Dlaczego to zrobiłeś? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Blondyn podniósł ręce zrezygnowany.
-Mieliśmy małą sprzeczkę, dlaczego pytasz? Rozumiem, że ci powiedział - powiedział podenerwowany.
-Chyba złamany nos nie uszedł mojej uwadze - powiedziałam sarkastycznie.
-Jasne, że nie, ale...
-Wkurzyłeś się i mu przywaliłeś, tak? - przerwałam Austinowi chcąc znać tą odpowiedź.
-Tak. W pewnym sensie tak... - powiedział, ale nie sprecyzował, zupełnie jakby nie mógł. Kiwnęłam głową ze zrozumieniem. Przyznał się, czyli Dallas mówił prawdę.
-Czy to prawda, że przed moim wypadkiem nie układało się między nami najlepiej? - pytałam dalej chcąc przekonać się czy Dallas cały czas mówił prawdę.
Chłopak długo nie odpowiadał. Spuścił swój wzrok i patrzył w ziemię.
-Przez jakiś czas się kłóciliśmy, ale to był moment. Potem jednak doszliśmy do porozumienia - powiedział z wielkim trudem. Zastanawiałam się czemu tak ciężko było mu to wyznać. Czyżby wstydził się przyczyny tych kłótni? Poza tym, przyznał się. Po raz drugi potwierdził słowa mojego chłopaka.
-Co było powodem naszych nieporozumień? - pytałam. Ciągle dawałam mu szansę wyznania tego, co powiedział mi brunet. Blondyn spojrzał na mnie i powiedział smutno.
-Nie mogę powiedzieć - a mnie zatkało. Zrobił mi takie świństwo i jeszcze ma czelność się do niego nie przyznawać, mimo że daję mu szansę wszystko wyjaśnić? Zacisnęłam mocno pięści i rozluźniłam je nerwowo.
-Dlaczego? - zapytałam zaciskając zęby. Chłopak zauważył moją reakcję i powtórzył.
-Po prostu nie mogę. Ally, nie pytaj dlaczego - powiedział stanowczo, a mi krew napłynęła do głowy.
-Co? - nie mogłam uwierzyć, że blondyn nie chce mi powiedzieć.
-Wybacz Ally, muszę już iść - powiedział wymijająco i odwrócił się plecami do mnie i ruszył w kierunku domu. W tym momencie poczułam jak całe moje ciało trzęsie się złości. Blondyn powolnym krokiem odchodził ode mnie i nagle z mojego gardła wydobył się podniesiony gniewny głos:
-Dlaczego nie powiedzialeś mi, że byliśmy razem?!
Momentalnie Austin się zatrzymał, a jego ciało się napieło. Staliśmy od siebie pare kroków. Blondyn odwrócił się w moją stronę, a na jego twarzy widziałam zaskoczenie.
-Powiedział ci? - spytał z niedowierzeniem. Spojrzałam w jego oczy i już byłam pewna, że Dallas miał rację. Od samego początku mówił prawdę, a ja mu nie wierzyłam, bo byłam tak zaślepiona sympatią do Austina.
-Nie zmieniaj tematu - ostrzegłam go patrząc na niego wrogo. Blondyn otworzył lekko usta i powoli do mnie podszedł. Jednak milczał - No czemu mi nie powiedziałeś, że chodziliśmy ze sobą?! - wydarłam się na niego, a do moich oczu zaczęły napływać łzy.
-Nie chciałem mieszać ci w głowie - powiedział lekko podenerwowany.
-Nie chciałeś mi mieszać w głowie?! - krzyknęłam z niedowierzaniem - Właśnie teraz mi mieszasz w głowie! - krzyczałam nie mogąc się opanować - Jak mogłeś mi to zrobić?! - po moich policzkach spłynęły mi łzy.
-Ally, ja nie chciałem zarzucać cię takimi informacjami, gdy byłaś w takim stanie... - powiedział Austin podnosząc trochę głos. Machnęłam ręką na jego wypowiedź.
-Ale jak mogłeś mnie zdradzić?! - z mojego gardła wydobył się głos pełen bólu, rozpaczy i złości. Blondyn otworzył usta zdziwiony.
-Co? - spytał prawie szeptem. Nie mógł pojąć co mu przed chwilą powiedziałam.
-Jak mogłeś zdradzać mnie, gdy byliśmy razem? Jak?! - moje ciało zaczęło się trząść. Blondyn podszedł do mnie bliżej.
-Co?! Nigdy cię nie zdradziłem! Nigdy cię nie skrzywdziłem! - krzyknął przejęty. Spojrzałam na niego przez mgłę spowodowaną potokiem łez - Dallas ci to powiedział, prawda?! - spytał chcąc wiedzieć.
-Tak!
-Nie wierz mu! Nigdy cię nie zdradziłem! - krzyknął zdenerwowany. Oboje byliśmy wściekli.
-Ach tak?! - sięgnęłam do torebki i wyjęłam z nich zdjęcia i pokazałam je trzymając mu przed nosem - Nadal twierdzisz, że mnie z nią nie zdradziłeś?!
Blondyn wziął do ręki te zdjęcia i szybko je przejrzał.
-To z Hannah było dopiero po tym, jak ze mną zerwałaś - tłumaczył chłopak.
-Wtedy to było chyba już oficjalnie - powiedziałam sarkastycznie.
-Ally, to ty mnie rzuciłaś! - powiedział  głośno zdenerwowany już blondyn.
-Tak! Gdy dowiedziałam się, że masz romans!
-Co? Nie! Rzuciłaś mnie dla kogoś innego! - krzyknął chłopak, a w jego głosie usłyszałam ból.
-Niby dla kogo?!
-Dla Dallasa! - krzyknął chłopak i rzucił zdjęciami o ziemię. Patrzyłam jak każde z nich bezwładnie opada na trawę.
-Niby czemu mam ci wierzyć?! - krzyknęłam nie będąc już pewna niczego.
-Bo cię kocham! - odkrzyknął mi blondyn, a ja zaczęłam wszystko w głowie kalkulować. Po sekundzie doszłam do wniosku, że Austinowi nie można ufać.
-Złamałeś Dallasowi nos! Kłóciłeś się ze mną obrażając mnie przy tym! Nie powiedziałeś mi, że ze sobą byliśmy! Zdradzałeś mnie z Hannah i dodatkowo perfidnie ją wykorzystałeś! - wykrzyknęłam mu w twarz - Nie mam powodów, by ci wierzyć. Twoje słowa są gówno warte - powiedziałam gniewnie, a z moich oczu popłynęła kolejna łza.
-Co ja niby zrobiłem Han? - spytał zdziwiony jak nigdy.
-To co usłyszałeś!
-Ty myślisz, że ja...
-Tak! - przerwałam mu - Tak właśnie myślę! Już nie jesteś Austinem, którego znałam... Jesteś śmieciem! Okropną świnią, z którą nie chce mieć nic wspólnego! - krzyknęłam i zrobiłam krok, żeby odejść, ale blondyn złapał mnie za ramię uniemożliwiając mi to.
-Nigdy jej nie tknąłem! - przysięgał ze łzami w oczach. Coś w tych jego oczach było... - Nigdy! Tak jak nigdy nie przestałem cię kochać - powiedział, zbliżył się do mnie i nagle złożyl na moich ustach pocałunek. Na początku nie wiedziałam co on robi, lecz po chwili poczułam smak jego warg. Czułam, że ten gest był wypełniony uczuciem z jego strony, lecz ja nie odwzajemniłam pocałunku. Od razu odsunęłam go od siebie i, gdy tylko na mnie spojrzał, przywaliłam mu z liścia tak mocno jak tylko mogłam.
-Nigdy się do mnie nie zbliżaj! Nie chcę cię znać! Nienawidzę cię! Rozumiesz?! NIENAWIDZĘ! - krzyknęłam, a z moich oczu popłynęły gorzkie łzy. Pchnęlam go mocno i zaczęłam biec, uciekać od blondyna.
* * * * *
Na dworze już się ściemniało i robiło zimno. Biegłam ile sił w nogach. Niewiele widziałam przez mgłę, którą spowodowały moje łzy. Nie wiem kiedy dobiegłam do mojego domu. Otworzyłam drzwi do posiadłości i weszłam do środka. Nikogo wewnątrz nie było. Byłam sama. W domu było ciemno, dlatego po zdjęciu butów zapaliłam światło w salonie i od razu pobiegłam do swojego pokoju. Gdy przekroczyłam próg pomieszczenia, wskoczyłam na łóżko. Po moich policzkach spływały gorzkie łzy. Przytuliłam się do poduszki szukając schronienia. Z mojego gardła wydobywały się dziwne odgłosy rozpaczy. Szlochałam. Nie mogłam opanować swoich emocji. W głowie cały czas miałam słowa Dallasa i Austina, które mi się mieszały. Nie wiedziałam już komu wierzyć. Wychodziło na to, że brunet mówił prawdę, a nie blondyn. Jednak coś mówiło mi, że Austin tak by nie postąpił, przecież go znam... Nie, nie znam go. A może jednak jest nadal tym samym chłopakiem, którego znałam? A jeśli się mylę? Złapałam się za głowę. Nie potrafię sobie nic przypomnieć... Gdyby mi się to udało, to wszystko by się wyjaśniło...
Zaczęłam płakać jeszcze bardziej. W końcu zaczęło cieknąć mi z nosa, więc uznałam, że to dobry czas, aby sięgnąć po chusteczki. Wstałam z łóżka i zaczęłam ich szukać. Wykonywałam tą czynność wciąż myśląc o tym co się dzisiaj stało. Austin mnie pocałował, jak on śmiał? Przecież się przyjaźnimy! Otwierałam szuflady mojej szafki nocnej w poszukiwaniu chusteczek. Jak on mógł? Nie miał prawa! Zamknęłam szuflady z impetem. Zdenerwowałam się, już nie panowałam nad moimi czynami. Podeszłam do półek nad biurkiem. Mówiłam mu, żeby mnie nie dotykał! Zrobił to bez mojej woli i to w dodatku po tym jak mnie tak oszukał! Zacisnęłam mocno zęby i walnęłam ręką o szklany wazon na półce.
-Aaaa! - wydałam z siebie głośny jęk. Moje uderzenie bolało. Obejrzałam swoją dłoń. Waląc w wazon zraniłam się i teraz mam ranę, z której powoli sączy się krew - Niech to szlag! - krzyknęłam i sięgnęłam do szuflad biurka. Zaczęłam w jednej z nich tam szperać. To wszystko przez niego! To przez Austina! - Nienawidzę go! - wykrzyknęłam i przesunęłam jakieś rzeczy w tej szufladzie. Moją uwagę przykuł jeden przedmiot. Wytarłam łzy z oczu i przyjrzałam się temu dokładniej. To była biała koperta. Wydawała mi się dziwnie znajoma. Ujęłam ją w dłonie i zobaczyłam, że jest zaadresowana do Trish, Deza i Austina. Otworzyłam lekko usta, gdy zorientowałam się, że to ja musiałam podpisać tą kopertę - natychmiast rozpoznałam swój rozdzaj pisma. Nagle, niewiedząc czemu, moje ciało zaczęło się trząść. Otworzyłam kopertę i ujrzałam w niej list oraz pendrive'a. Ostrożnie wyjęłam kartkę i małe urządzenie. Przyjrzałam się im i nagle poczułam okropny ból głowy, jakby coś rozsadzało mi czaszkę. Zamknęłam mocno powieki i poczekałam, aż ból zniknie. Minęła chwila i po chwili było już dobrze. Usiadłam na krańcu łóżka, wzięłam głęboki wdech i zaczęłam czytać zapisane na kartce słowa niezważając na krwawiąca dłoń. Po przeczytaniu pierwszych kilkinastu słów otworzyłam szerzej oczy oraz usta ze zdziwienia i w tym samym momencie znowu poczułam przeszywający ból w czaszce. Próbowałam czytać dalej, ale po paru próbach zrezygnowałam. Złapałam się za głowę i bezwładnie opadłam na łóżko. Zaczęłam się na nim wić z bólu. Z moich ust zaczęły wydobywać się jęki i krzyki spowodowane nim. Miałam wrażenie jakby minie ktoś walnął w tył czaszki. Nagle przed moimi oczami się ukazały się różne sceny. Koncert Austina i zawalająca się scena, szpital, noc spędzona z blondynem, Dallas podnoszący na mnie swoją rękę oraz...
-O nie... - wyszeptałam i otworzyłam szeroko oczy z przerażenia.
Niezważając na ból głowy chwyciłam pendrive'a i szybko podłączyłam go do laptopa. Zobaczyłam, że jest na nim film, od razu go włączyłam. Otworzyłam szeroko usta ze strachu. Z mojego gardła wydostał się cichy jęk przerażenia. Zaczęłam szybciej oddychać ze strachu przed tym co zobaczyłam na laptopie. Tak jak myślałam, zobaczyłam tam moich oprawców. Objęłam się ramionami, a mój oddech był coraz bardziej niespokojny. Z moich oczu popłynęły łzy. Przypomniałam sobie.
Na ekranie zobaczyłam Dallasa, Hannah i...Kire.
-----------------
Sieeeeeeemano! :*
WHAAAAAAAT????!!!! Jak to możliwe, że już wam zdradziłam kim jest to całe 'MY'? JAK?! Oszalałam chyba! :p
Zdziwieni? A może nie? Kto z was to podejrzewał, a kto z was się tego nie spodziewał? Brawa dla Moni D oraz jednego anonimka, którzy jako jedyni w komentarzach napisal, że może Kira pomaga Dallasowi. Brawo! :)
Podziwiam wszystkich, którzy wytrwali tyle czasu i czekali na ten rozdział, w którym znajduje się odpowiedź na nurtujące was pytanie. Brawo! :D
Piszcie co myślicie, błaaaaagam! Lubię czytać to co myślicie o moim blogu :) podzielcie się swoimi opiniami co do rozdziału!!!
Całuję! :*