XLI Rozdział

*oczami Ally*
Pisk. To było pierwsze co wydostało się z mojego gardła. Oczy szerzej się otworzyły, a ja, jak oparzona, oddaliłam się od laptopa. Zaczęłam szybciej oddychać. Strach ogarnął całe moje ciało. Spojrzałam za okno w obawie, że ktoś mnie teraz obserwuje. Tak, wszystko sobie przypomniałam.
Pamiętam jak zaczęłam chodzić z Austinem, jak pisaliśmy razem duet, jak kłóciliśmy się i godziliśmy. Byliśmy szczęśliwi dopóki nie pojawił się Dallas. Dokonał sabotażu na castingu Trish, dręczył mnie smsami, zastraszał, szantażował, aż w końcu zmusił mnie do zerwania z blondynem.
Złapałam się za głowę, ból nadal nie znikał. Tak, zmusił mnie. Wstałam z łóżka, podeszłam do krzesła i złapałam się go. Czyli, że żyłam ostatnio beztrosko w związku z brunetem? Nie wiedząc jakie ma w stosunku do mnie zamiary? Całował mnie, a przy okazji szydził ze mnie. Na samą myśl o tym robiło mi się niedobrze. Zemdliło mnie. Miał na tyle czelności, aby mnie oszukiwać, ranić i manipulować na każdym kroku! Groził, że jeśli z nim nie będę to sprawi ból moim bliskim... Bił mnie. Miałam ciało ozdobione paroma siniakami. Był zdolny do wszystkiego, nawet do... Otworzyłam szerzej oczy ze strachu. To on mnie pchnął, on spowodował mój wypadek... Ale za nim stała Hannah i Kira. Nikt nic nie zrobił, nie wezwał pomocy. NIC. Dopiero Dez to zrobił. Właśnie, skąd on się tam wziął? Jak mnie tam znalazł?
Nagle coś spadło z mojego biurka co wywołało duży hałas. Aż podskoczyłam z nerwów. Wszystkie obawy i lęki powróciły z wszystkimi moimi wspomnieniami. Ścisnęłam mocno lewą dłoń i poczułam ból. Zdziwiona spojrzałam na nią i od razu przypomniałam sobie o ranie. Poszłam powoli do łazienki, aby oczyścić i ją zabandażować. Weszłam podenerwowana do chcianego pomieszczenia, podeszłam do szafki i wyjęłam z niej apteczkę. Powoli zaczęłam oczyszczać ranę ciętą. Potraktowałam ją wodą utlenioną, a następnie dokładnie owinęłam bandażem. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze i ujrzałam w nim moją postać. Na policzkach widniały ślady rozmazanego tuszu, a włosy były całe potargane. Drżącymi dłońmi rozczesałam je i zmyłam tusz, który rozmazał mi się po całej twarzy. W końcu poprawiłam swój makijaż i już miałam pójść z powrotem do pokoju, lecz zanim to zrobiłam jeszcze raz spojrzałam w swoje odbicie. Patrzyłam głęboko w swoje oczy. Wykorzystywał, szantażował, zastraszał, manipulował, ranił, zabierał to co kocham, bił, szydził i oszukiwał, a nie został za to ukarany. Nie, tak nie będzie. Nie będzie tak traktował ludzi, nie dopuszczę do tego. Nie skrzywdzi już nikogo, nikogo więcej. Zacisnęłam mocno powieki oraz nadal drżące dłonie w pięści. Już nikogo więcej nie dotknie, nie zastraszy i nie oszuka. Nie dopuszczę do tego.
Otworzyłam oczy i spotkałam się ze swoim odbiciem. W oczach widziałam ból, złość i determinację. To spojrzenie było mi obce. Nigdy nie widziałam w nich szaleństwa.

*oczami Austina*
Odebrało mi mowę, usta miałem lekko otwarte, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Nadal stałem oszołomiony tym wszystkim. Co to było? CO TO BYŁO? Jak się to stało? Jak do tego doszło? Przechytrzył nas. Przechytrzył mnie.
Wypuściłem ciężko powietrze i po raz ostatni spojrzałem w miejsce, gdzie przed chwilą stała Ally. To miejsce pod drzewem nie należy chyba do najszczęśliwszych. Teraz wiążą się z nim dwa nieprzyjemne wydarzenia - to dzisiejsze i to, gdy brunetka oznajmiła mi, że zrywa ze mną, bo kocha innego. Dallas. Cokolwiek by złego się nie stało to on występuje w roli głównej.
Odwróciłem się i ruszyłem do mojego domu. Gdy tylko przekroczyłem próg budynku, zobaczyłem Deza i Trish stojących i wpatrujących się we mnie smutnym wzrokiem. Westchnąłem ciężko.
-Słyszeliście? - spytałem zrezygnowanym głosem. Oni kiwnęli delikatnie głowami.
-Okno było otwarte... - wyjaśniła cicho Trish.
-Pocałowałeś ją - zauważył Dez. W jego głosie usłyszałem nutę rozczarowania. Spojrzałem na niego z rezerwą.
-Nie miałem już nic do stracenia. W tamtym momencie pojawiła się u mnie iskra nadzieji, że może sobie coś przypomni... Jednak nie. On odebrał mi już wszystko. Nawet to - wyznałem smutny, ale zarazem zły na to, że przyjaciel ma do mnie wyrzuty. Spuściłem wzrok i od razu ruszyłem do swojego pokoju.
-Austin... - usłyszałam za sobą wołanie czarnowłosej, lecz się nie zatrzymałem. Wszedłem do pokoju i od razu rzuciłem się na łóżko. Wszystko mi zabrał. WSZYSTKO. A nasz plan? Spieprzył go. Spieprzył wszystko.

*oczami Ally*
Przebrałam się w mój ulubiony czarny strój. Dobrałam do niego najwygodniejsze czarne buty jakie mam - trampki. Wzięłam ze sobą telefon oraz kluczyki do samochodu i wyszłam z domu.
Na dworze było już czarno, wszystko zmywało się z tą ciemnością. Rozejrzałam się wokoło i zauważyłam, że nikogo nie ma. Panowała cisza. Spojrzałam na zegarek w telefonie - była 22:57. Wzięłam głęboki wdech i wsiadłam za kierownicą samochodu mojego ojca. Zapaliłam silnik i spojrzałam w swoje oczy w lusterku.
-No to zaczynamy - wyszeptałam i ruszyłam autem.

*oczami Dallasa*
-Jestem - usłyszałem głos dziewczyny. Nie był on radosny, lecz smutny. Spojrzałem na nią niepodnosząc się z rozwalającej się kanapy.
-Dosyć późno przyszłaś - stwierdziłem widząc, która jest już godzina.
-Musiałam coś załatwić - powiedziała Hannah i usiadła na przeciwko mnie na fotelu - Ale przecież ty już to wiesz - powiedziała z lekkim zdenerwowaniem.
-I dziwię się, że tak długo ci to zajęło.
-Daj jej spokój - powiedziała stanowczo Kira, która siedziała obok mnie na kanapie. Spojrzałem na nią, a ona na mnie. Patrzyliśmy się na siebie przez pewien czas.
-Idziemy? - spytałem unosząc lekko lewą brew. Kira kiwnęła głową. Wstałem z kanapy, chwyciłem kurtkę, telefon, kluczyki do auta i odwróciłem się w stronę dziewczyn - Pospieszcie się.

*oczami Ally*
Wyłączyłam silnik, gdy byłam już na miejscu. Zaparkowałam auto w małym ciemnym zaułku i nagle poczułam lęk. Mimo mojej ogromnej złości nadal odczuwam trwogę.
Sięgnęłam po telefon i wybrałam numer w poszukiwaniu motywacji i poczucia bezpieczeństwa. Gdy moje ręcę zaczęły się trząść, już wiedziałam, że emocje wzięły górę. Wyszłam po cichu z auta łącząc się z numerem. Zaszyłam się w małym kącie mając cały czas na oku kamienicę, w której powinni znajdować się Dallas, Hannah i Kira.

*oczami Austina*
Przyjaciele dobijali się do mnie do pokoju, lecz ja nie wpuszczałem ich. Chciałem choć przez chwilę pobyć sam. Nagle zadzwonił telefon, nie miałem ochoty po niego wstawać z łóżka, jednak zrobiłem to. Na ekranie zobaczyłem, że dzwoni Ally. Uniosłem jedną brew ze zdziwienia, ale odebrałem.
*-*-*-*-*
-Halo? - spytałem ostrożnie, zupełnie jakbym przygotowywał się przed jakimś atakiem ze strony brunetki.
-Austin! Jak dobrze, że odebrałeś...
-Yyy... Co? - spytałem się jej zdezorientowany.
-Słuchaj mnie, przypomniałam sobie wszystko. Wszystko - wyznała powoli, a mnie otworzyły się lekko usta ze zdziwienia.
-Jak to się stało?
-Znalazłam w domu coś dzięki czemu odzyskałam pamięć, ale o tym później. Przepraszam cię za... - nagle zamilkła. Nie odzywała się przed długi czas.
-Ally? Ally jesteś? - pytałem myśląc, że coś nam przerwało.
-Tak... - wyszeptała i po tym usłyszałem jak bierze głęboki wdech - Wyszli... - powiedziała drżącym głosem.
-Kto wyszedł? Ally co się dzieje?
-Oni wyszli i idą do samochodu. Jezu... - usłyszałem w jej głosie strach.
-Kto?! - powtórzyłem zdenerwowany jej dziwnym zachowaniem.
-Austin - wyszeptała mi do telefonu - Śledzę ich - powiedziała, a ja nie mogłem zrozumieć co ona do mnie mówi.
-Ally, czekaj... kogo ty śledzisz?
-Dallasa - powiedziała, a moje ciało się napięło, a oczy rozszerzyły z obawy o brunetkę - Zadzwonię później - rzuciła.
-Nie! Ally czekaj! - zawołałem, ale na nic, ponieważ dziewczyna już zdążyła się rozłączyć. Moje ciało nagle ogarnął strach. Ona nie może być blisko bruneta! Ona nie może go ścigać! Co ona w ogóle robi? Dlaczego?
*-*-*-*-*
Postanowiłem zatrzymać jakoś dziewczynę. Wziąłem szybko swój telefon oraz kluczyki do auta i wyszedłem szybko z pokoju.
-Ubierajcie się! Szybko! - zawołałem do siedzących w salonie przyjaciół zbiegając pędem po schodach.
-Co? Czemu? - spytała zdezorientowana Trish.
-Ally ma kłopoty. Szybko! - krzyknąłem chwytając kurtkę i wybiegając z domu. Nie musiałem im dwa razy powtarzać, bo oni od razu zrobili to samo co ja.
-Co się dzieje?! - zawołał Dez wchodząc do mojego samochodu. Za nim weszłam czarnowłosa. Obydwoje siedzieli na tylnich siedzeniach.
-Ściga Dallasa. Musimy ją znaleźć - powiedziałem szybko zapinając pasy i zapalając silnik.
-Jak to go ściga? - spytała zmartwiona Trish.
-Nie wiem, ale boję się, że to jest niebezpieczne - wyznałem i prędko ruszyłem samochodem. Jedną dłonią wybrałem numer i zadzwoniłem.
*-*-*-*-*
-Halo? - spytał brunet.
-Gdzie jesteś? - spytałem zdenerwowany prowadząc samochód.
-W Greynolds Park - odpowiedział zdezorientowany, ale słychać w nim było smutek.
-To bądź za dwie minuty na skrzyżowaniu Dixie HWY i Miami Garden Dr. - nakazałem przejętym głosem.
-Dobra - powiedział niepewnie - Austin, co się dzieje? - spytał podejrzanie.
-Ally - odpowiedziałem mu lekko wystraszonym głosem. Mike nagle zamilkł, nie odzywał się przez pare sekund.
-Będę za minutę - powiedział zdenerwowany i się rozłączył.

*oczami Ally*
Wystraszyłam się nie na żarty, gdy ich zobaczyłam. We trójkę wyszli nagle z kamienicy, do której miałam zamiar iść. Rozmawiali o czymś, jednak ja nie słyszałam o czym dokładnie. Z mojej małej i bezpiecznej kryjówki widziałam jak wsiadają do jakiegoś auta.
-Nie uciekniecie mi - powiedziałam pod nosem zdeterminowanym głosem i ostrożnie wróciłam do swojego samochodu. Dallas z dziewczynami ruszyli, a ja postanowiłam podążyć za nimi. Włączyłam silnik i zaczęłam ich śledzić. Zachowałam bezpieczny odstęp, aby oni niezauważyli, że mają kogoś na ogonie.

*oczami Austina*
Zanim dojechałem na skrzyżowanie zobaczyłem biegnącego bruneta. Chłopak szybko i zwinnie wskoczył do mojego samochodu.
-Co się dzieje? - spytał zdyszany z szeroko otwartymi oczami.
-Dokładnie nie wiemy, ale Ally może mieć kłopoty - powiedział Dez, w jego głosie usłyszałem lęk.
-Zapnij pasy - nakazała mu Trish z troską. Mike od razu wykonał polecenie czarnowłosej.
-Gdzie jedziemy? - zadał mi pytanie brunet, a ja zrozumiałem, że nie mam pojęcia co mu odpowiedzieć.
-Nie wiem. Ally miała do mnie zadzwo... - nie dokończyłem, bo nagle usłyszałem dzwonek mojego telefonu. Od razu go odebrałem i włączyłem na głośnik.
-Ally gdzie jesteś? - spytałem od razu nadal prowadząc auto.
-Gdzieś w Coral Terrace - odpowiedziała.
-To jakieś 20 minut stąd - poinformowała nas Trish, jednak powiedziała to na tyle cicho, że brunetka jej nie usłyszała.
-Ale gdzie dokładnie? - dopytywałem, a przy tym zawróciłem samochód, aby skierować się do porządanej dzielnicy.
-Nie wiem, na prawdę. Jadę jakimiś ciemnymi uliczkami - powiedziała i nawet przez telefon słyszałem jej strach.
-Zaczekaj na mnie, nie jedź za nim sama!
-Austin muszę! Inaczej ich zgubię - wyznała z determinacją.
-Ich? Jak to ich? - spytałem ją przejęty i spojrzałem w oczy Mike'a, które się na mnie skierowały. W naszych spojrzeniach każdy zdołałby ujrzeć lęk. Ally odetchnęła ciężko powietrze.
-Dallas, Hannah i Kira - powiedziała drżącym głosem.
-Kira?! - prawie krzyknął Dez.
-Han... - wyszeptał Mike. Widziałem jak na twarzy chłopaka pojawia się zdziwienie, ból i niedowierzanie.
-Dez? - spytała Ally po drugiej stronie słuchawki.
-Tak, jest ze mną również Trish i Mike - wyznałem skręcając w kolejną ulicę. Wciąż jechałem szybko.
-Mike? - spytała brunetka ze zdziwieniem.
-Witaj Ally - powiedział z nutką zadowolenia w głosie, jednak ja wiedziałem, że w tym momencie jego czuł okropny ból.
-Ale czekaj, jak to Kira? - Trish spytała zdezorientowana - Ally co tu się dzieje?!
Dziewczyna na chwilę zamilkła. Nic nie mówiła, jakby szykowała się do powiedzenia najtrudniejszej rzeczy na świecie.
-Przypomniałam sobie wszystkie wydarzenia... Muszę wam coś wyznać - powiedziała drżacym głosem. Wszyscy czekaliśmy na to, co dziewczyna nam powie, a ja przy okazji z każdą sekundą zbliżałem się do dzielnicy, gdzie znajdowała się brunetka - Gdy zaczęłam chodzić z Austinem, ktoś zaczął mnie szantażować. Wysyłał wiadomości z groźbami i straszył, że jak nie wykonam jego poleceń to skrzywdzi moich bliskich... Na początku próbowałam to ignorować, lecz powoli ta osoba zaczęła realizować swoje niebezpieczne postanowienia. Austin, twój wypadek na scenie nie był przypadkowy - powiedziała powoli, a mnie stanęło serce - Tego samego dnia dowiedziałam się, że za tym wszystkim stoi Dallas, jednak on nie działał sam. On zagroził mi, że jeżeli z nim nie będę to zrobi wam krzywdę! - krzyknęła z płaczem, a mnie coś ścisnęło w gardle - Nie mogłam na to pozwolić... W tym czasie mnie bił - wyznała cicho, a Trish jęknęła na te słowa. Wszystkim odebrało mowę - Jednak w dniu, gdy dowiedziałam się kto mu pomaga zaczęłam się z nim szarpać, nagle upadłam i straciłam pamięć - powiedziała przejęta, a nam już to wystarczyło. Dowiedzieliśmy się wszystkiego. Za tym stał Dallas od samego początku.
-Ally... - Trish była na tyle przejęta, że nie potrafiła nic więcej dodać.
-Zabiję go - powiedziałem ze złością w głosie.
-Nie mów tak... - powiedziała brunetka ostrzegawczo i nagle przestała nic mówić. Zamilkła, a mi serce zaczęło szybciej bić z przerażenia - Zatrzymują się...
-Ally, gdzie dokładnie jesteś? - spytał zdenerwowany sytuacją Mike.
-Idę za nimi.
-Nie! Ally czekaj na nas! - krzyknął Dez.
-Nie! Nie pozwolę mu uciec. Zadzwonię później - powiedziała i rozłączyła się.
-Ally! - krzyknęła Trish mając łzy w oczach. Walnąłem dłonią w kierownicę będąc pewien, że ją zgubiliśmy. Nie powiedziała nam gdzie jest.
-Zgubiliśmy ją? - spytał przejęty Dez. Kątem oka zobaczyłem jak Mike nagle sięga po telefon i coś na nim wystukuje.
-Nie, jest w Pinecrest - powiedział i pokazał telefon moim przyjaciołom - W jej telefonie włożyłem nadajnik. Tylko miałem nadzieję, że nigdy nie będę musiał go użyć - wyznał, a ja, bez żadnego ponaglenia, przyspieszyłem i ruszyłem w stonę brunetki.

*oczami Ally*
Wysiedli i skierowali się do środka jakiegoś ciemnego lasu. Po kilkunastu sekundach ja także wysiadłam z auta i ruszyłam za nimi. Tylko po co oni przyjechali tutaj? Weszłam do środka tego lasu i od razu ogarnął mnie strach, moje ciało ponownie zaczęło się trząść. Stąpałam po cichu między ogromnymi drzewami. Postanowiłam powiadomić przyjaciół gdzie jestem, dlatego wybrałam numer blondyna.

*oczami Austina*
-Ally?! Nic ci nie jest?! - spytałem od razu, gdy odebrałem telefon.
-Tak - wyszeptała - Jestem w jakimś lesie, ale nadal za nimi idę.
-Boże Ally zaczekaj! Nigdzie sama nie idź! - krzyknął wystraszony Mike.
-Muszę, bo inaczej ich zgubię, a tak to moze czegoś się dowiem - wyszeptała - Zrozumcie, że to jedy... - nagle zamilkła, a nam serce stanęło. Ten las, w którym się znajduje jest ciemny, ogromny i czycha w nim niebezpieczeństwo, które na nią poluje.
-Ally? - nic. Nikt nic nie mówi. Spojrzałem na Mike, był równie wystraszony. Tak samo Dez i Trish. Wszyscy wstrzymali oddech - Ally?! - krzyknąłem, a w moim głosie dało się wyczuć ból i strach.
-Jestem - wyszeptała, a nam ulżyło - Wydawało mi się, że ktoś jest obok mnie, lecz się myliłam i wszystko jest dob... AAAAAAAAA!!! - usłyszeliśmy głośny krzyk wydobywający się z ust Ally. Nasze oczy szeroko się otworzyły z przerażenia.
-ALLY?! - krzyknęła głośno Trish, jednak nie uzyskała odpowiedzi. Nagle usłyszeliśmy cichy śmiech, a po chwili przerwało nam połączenie. W moim samochodzie rozniósł się głucho powtarzający dźwięk 'pip pip pip'. Nasze serca przestały bić. Coś się stało, 41. N
ktoś zrobił jej krzywdę.
-Jedź! JEDŹ!!! - krzyknął Mike, a mi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Z całej mojej siły nacisnąłem pedał gazu, niezważając, że osiągnąłem śmiertelną prędkość.

--------------
Heeeeej :D
I jak? Rozdział jest dzisiaj, bo wczoraj nie miałam czasu go pisać. Wybaczcie... jednak udało mi się was zaskoczyć tym rozdziałem? Wyobrażaliście sobie coś takiego?
Piszcie co tam myślicie i pamiętajcie!:
Komentujesz = Uszczęśliwiasz = Motywujesz = Sprawiasz, że szybciej piszę rozdział ;)
Jak tam przed świętami? Macie już prezenty dla najbliższych? :)
Bawcie się dobrze, całuję !!! :*
P.S. Wybaczcie za ewentualne błędy, ale nie mam siły już tego sprawdzać :/